तुकडा

आपण खूपदा उंचीचा विचार करतो. खोली लक्षातच घेत नाही. पण त्या उंच आकाशालादेखील एक विस्तीर्ण खोली आहे ही बाब लक्षात येत नाही.

माणसाचं आयुष्य दारात बसून दिसणाऱ्या आभाळाच्या तुकड्यासारखं आहे. मोठं असूनही एवढंसं, बंदिस्त. तरीही खोल. त्यालाही न समजणारं. त्या ठिकाणापासून जसजसं वर जाऊ, तसतसं कळत जातं - आकाश विस्तीर्ण आहे.

समजून घेतलं, जाणून घेतलं तर त्या खोलीत दडलेले अर्थ समजतात. नाही समजून, जाणून घेतलं तर आयुष्यभर - तुम्हाला स्वतःलाही आणि दुसऱ्यांनाही - न सुटणारं कोडं!

माणसाची विचारसरणी उच्च झाली की ते कोडं सुटत जातं. आयुष्याची विस्तीर्णता लक्षात येते...

Comments

Dreams

Though he cried a little At least he cried a little Maybe he caused some troubles But always gave the doubles Dreamt of impossible Behaved unreasonable But with passion incomparable The more he fight The more the delight The higher his dreams took flight Fell, trampled over Tricked, tripped, but lost never Always a believer Always a dreamer - Kayanpri

सत्य

सत्य ... हा केवळ एक भास आहे . पटत नाही ना ? पण हेच सत्य आहे . जगातलं शाश्वत किंवा त्रिकालाबाधित सत्य कोणतं , असं विचारलं तर त्याचं उत्तर कोणीही देऊ शकणार नाही . स्वतः काळही नाही . सत्य अबाधित असू शकत नाही . त्याला नेहमी अपवाद असतात जे त्याच्या अखंडपणाला बाधा आणत असतात . सत्य खरंच एक भास आहे . एखादी गोष्ट ‘ पूर्ण सत्य ’ आहे असे कुणी छातीठोकपणे सांगू शकेल का ? आपल्याला गोष्टी एकाच बाजूने दिसतात आणि मग त्याच आपण ‘ पूर्ण सत्य ’ मानून चालतो . सत्य नाण्याच्या दोन बाजूंसारखं दोन भागांत विभागलेलं असतं - एक , जे आपल्याला दिसतं ; दुसरं , जे त्यामागे असतं . म्हणजे जे आपल्याला माहीत झालेलं असतं ते ‘ अर्ध ’ सत्य असतं आणि तरीही लोक ‘ मला पूर्ण सत्य माहीत आहे ’ चा दावा करतात बिनधास्त . नाण्याच्या दोन्ही बाजू एकदम कधीच बघता येत नाहीत . एक बघावी तर दुसरीने पाठ फिरवलेली . हां , आरशासमोर उभे राहिलात तर एकाचवेळी दोन्ही बाजू बघता येतील . पण हे ही लक्षात ठेवायला हवं की त्या नाण्याबरोब

समांतर

काचेअलीकडे बसलेले मी इमारतींच्या मागून डोकावणाऱ्या तुला बघत बसते आपली खूप ओळख आहे असं नाही पण तू अनोळखी तरी कुठे आहेस? वाढणाऱ्या वेगाबरोबर तुला बघण्याची वाढत जाणारी तीव्र ओढ आणि तुला जवळ घेण्याचा अनावर होत असलेला मोह इमारतींच्या खिडक्या लुकलुकत राहतात डोळ्यांसमोर नजरेतला तू मात्र हटत नाहीस धावणाऱ्या वेगाबरोबर श्वासांचा वाढता वेग आणि त्याच गतीने वाढणारी तुझ्याकडे झेपावण्याची ओढ मग खेळतोस तू खेळ लपाछपीचा मोठ्या इमारतींमागून तरळत राहते तुझी प्रतिमा डोळ्यांसमोर तुझ्यापेक्षा मग तुझ्या प्रतिमेसाठीची आसक्ती वाढत जाते आणि मग अस्वस्थ व्हायला लागतात एकेक अणुरेणू श्वासातले मंदावत जातो वेग आणि कानावर पडतात अनोळखी आवाज तितक्यात कुठूनशी चुकार रातराणी भिरकावून देते आपला गंध उघड्या काचेतून आत आणि मग अस्वस्थ श्वासांच्या लयीवर नाचत राहतो तो सुवास अंतरात दरवळत जातो, रोमारोमांत तरळत जातो मंद मंद मग डोळ्यांसमोर अवतरते तुझी प्रतिमा पण आता प्रतिमेपेक्षा तुझी ओढ अधिक आहे झाडांच्या मागे लपलेला तू अजून हवाहवासा वाटतोस श्वासांत भिनलेली मोहक रातराणी तुझ्या सहवासाची सय व

खेळ शब्दांचे

Search This Blog