तुकडा

आपण खूपदा उंचीचा विचार करतो. खोली लक्षातच घेत नाही. पण त्या उंच आकाशालादेखील एक विस्तीर्ण खोली आहे ही बाब लक्षात येत नाही.

माणसाचं आयुष्य दारात बसून दिसणाऱ्या आभाळाच्या तुकड्यासारखं आहे. मोठं असूनही एवढंसं, बंदिस्त. तरीही खोल. त्यालाही न समजणारं. त्या ठिकाणापासून जसजसं वर जाऊ, तसतसं कळत जातं - आकाश विस्तीर्ण आहे.

समजून घेतलं, जाणून घेतलं तर त्या खोलीत दडलेले अर्थ समजतात. नाही समजून, जाणून घेतलं तर आयुष्यभर - तुम्हाला स्वतःलाही आणि दुसऱ्यांनाही - न सुटणारं कोडं!

माणसाची विचारसरणी उच्च झाली की ते कोडं सुटत जातं. आयुष्याची विस्तीर्णता लक्षात येते...

Comments

Dreams

Though he cried a little At least he cried a little Maybe he caused some troubles But always gave the doubles Dreamt of impossible Behaved unreasonable But with passion incomparable The more he fight The more the delight The higher his dreams took flight Fell, trampled over Tricked, tripped, but lost never Always a believer Always a dreamer - Kayanpri

What Are You?

A person is like a photograph. When we alter that photo with some photographic effects, the perception of looking at that photo changes though it’s the same photograph. Every photo contains same basic colors. We intensify some of the colors from some of the points, we get a different look. We take it in a black and white form, we can’t see the colors of the picture. Take it in colorful form, barely can see the simplicity. Then what makes the difference? Lights, camera, mood, situation, angles, depth, focus, colors, photographer’s view point, viewer’s point of view and so on… A person is like a dish. It’s made up of various ingredients and sometimes, forms a totally different taste. Every dish, too, has some same basic ingredients. With these same ingredients, number of dishes could be made. So if every dish is made up of some same ingredients, why it tastes different? The way of making it, cooking style, process, sequence of adding ingredients, time, temperature, heat, prese...

कंटाळा

कधी कधी कंटाळा येतो . मग खूप कंटाळा येतो . मग इतका कंटाळा येतो की कंटाळा यायचासुद्धा कंटाळा येतो . अशावेळी काहीतरी लिहावंसं वाटतं . पण उठून पेन - कागद घ्यायचा कंटाळा येतो . मग विचारांची भेंडोळी सोडवत बसते मी मनातल्या मनात . त्या भेंडोळ्यांमध्ये सापडतात अनेक विचार , माणसं , प्रसंग , गोष्टी , आठवणी आणि बरंच काही . बरंच काही जे त्या भेंडोळ्यांमध्ये कायमचं हरवून जावंसं वाटतं . बरंच काही जे कधीच कुणाला कळू नये असं वाटतं . बरंच काही जे पुन्हा कधी नजरेला पडू नये असं वाटतं . असं बरंच काही आहे जे बऱ्याचदा वाटतं. पण कितीही वाटलं तरी मन कुठे ऐकतं ? ते पुन्हा शिरतं त्या भेंडोळ्यांच्या गुंतागुंतीत . मन गुंतवायचा तसा हा एक चांगला मार्ग आहे . पण गुंतण्याऐवजी कधी कधी नुसतीच गुंतागुंत वाढत राहते . त्या गुंत्याची गर्दी वाढत जाते . आजूबाजूला पसारा वाढत जातो आणि मग तो पसारा आवरायचा जाम कंटाळा येतो . मग तो पसारा तसाच टाकून उठते मी . मन तर शांत झालेलंच नसतं . पण आता ...

खेळ शब्दांचे

Search This Blog