अंधार एकांत दाटला हा
मज कोठ जावे ना कळे
जीवनाच्या वाळवंटी
आशेची ही मृगजळे
विश्वास पडला धारातीर्थी
पानिपतचा संग्राम हा
शूरास संजीवनीच दुर्लभ
काय दैवदुर्विलास पहा!
विझती मृत्यूच्या कुशीत
श्वास अंती कोवळे...
नकाराच्या अपयशा पुन्हा
तुसडाच हा नकार का
श्वासाहूनी अनमोल जीव मग
आत्मघात पर्याय का
शोधा पहा लपले कुठे
डोळे निरागस भाबडे...
वर्जिलेल्या उष्ट्यावरी
कुत्र्यांच्या सजती पत्रावळी
हातावरी पण पोट ज्याचे
नशिबात ना भाकर शिळी
हाताची खाज संपे कधी ना
जिव्हा सदोदीत पाघळे...
बुद्धीबल की वित्तबल हे
का ही फोफावते गं फांदी
काळी-पांढरी, कृष्ण-धवल
दुटप्पी आहेत सर्व प्यादी
असह्य मज ही स्पंदने
अन् भावनांची वादळे...
हे अलौकिक बालपणा
तू पुन्हा परतून यावे
सुखात अज्ञानाच्या पुन्हा
तू मला लोटून द्यावे
नको कोरडी ती मलमपट्टी
ना जखम जी भळभळे
जीवनाच्या वाळवंटी
आशेची ही मृगजळे...
-कायांप्रि
Comments
Post a Comment