खेळ शब्दांचे

  काचेअलीकडे बसलेले मी इमारतींच्या मागून डोकावणाऱ्या तुला बघत बसते आपली खूप ओळख आहे असं नाही पण तू अनोळखी तरी कुठे आहेस? वाढणाऱ्या वेगाबरोबर तुला बघण्याची वाढत जाणारी तीव्र ओढ आणि तुला जवळ घेण्याचा अनावर होत असलेला मोह इमारतींच्या खिडक्या लुकलुकत राहतात डोळ्यांसमोर नजरेतला तू मात्र हटत नाहीस धावणाऱ्या वेगाबरोबर श्वासांचा वाढता वेग आणि त्याच गतीने वाढणारी तुझ्याकडे झेपावण्याची ओढ मग खेळतोस तू खेळ लपाछपीचा मोठ्या इमारतींमागून तरळत राहते तुझी प्रतिमा डोळ्यांसमोर तुझ्यापेक्षा मग तुझ्या प्रतिमेसाठीची आसक्ती वाढत जाते आणि मग अस्वस्थ व्हायला लागतात एकेक अणुरेणू श्वासातले मंदावत जातो वेग आणि कानावर पडतात अनोळखी आवाज तितक्यात कुठूनशी चुकार रातराणी भिरकावून देते आपला गंध उघड्या काचेतून आत आणि मग अस्वस्थ श्वासांच्या लयीवर नाचत राहतो तो सुवास अंतरात दरवळत जातो, रोमारोमांत तरळत जातो मंद मंद मग डोळ्यांसमोर अवतरते तुझी प्रतिमा पण आता प्रतिमेपेक्षा तुझी ओढ अधिक आहे झाडांच्या मागे लपलेला तू अजून हवाहवासा वाटतोस श्वासांत भिनलेली मोहक रातराणी तुझ्या सहवासाची ...

  " कुणामुळे कुणाचं काही अडत नसतं गं आयुष्यात ." " त्याचीच तर भीती वाटते ना ." " म्हणजे ?" " आपण ज्या माणसासाठी आपलं आयुष्य वेचलं , ज्या माणसासाठी जगलो , तो माणूस आपल्याशिवायसुद्धा जगू शकतो ." " हो , पण सुखात जगू शकतो असं नाहीये ना ." " पण मग तो ते जगताना आपल्याला विसरून जाईल याची बोच मनाला जास्त खात राहते ." " असं एखाद्याला विसरणं सोपं असतं का ?" " अवघड पण नसतं ना रे ." " कुणी जाणून बुजून नसतं विसरत गं आपल्या माणसाला ." " पण गेलेला माणूस हळूहळू विस्मरणात जातो हेही तितकंच खरं आहे ना ?" "..." " ऐक ना ..." " मरण नसतं आपल्या हातात . ज्या गोष्टी आपल्या हातात नसतात , ज्या कंट्रोल करता येत नाहीत त्यांची भीती वाटणं साहजिक आहे . त्यामुळेच हे सगळे विचार मनात यायला लागतात ." " भीती मरणाची नसते रे ... ती विस्मरणाची असते ." "..." " आपल्या आवडीच्या माण...

  कधी कधी कंटाळा येतो . मग खूप कंटाळा येतो . मग इतका कंटाळा येतो की कंटाळा यायचासुद्धा कंटाळा येतो . अशावेळी काहीतरी लिहावंसं वाटतं . पण उठून पेन - कागद घ्यायचा कंटाळा येतो . मग विचारांची भेंडोळी सोडवत बसते मी मनातल्या मनात . त्या भेंडोळ्यांमध्ये सापडतात अनेक विचार , माणसं , प्रसंग , गोष्टी , आठवणी आणि बरंच काही . बरंच काही जे त्या भेंडोळ्यांमध्ये कायमचं हरवून जावंसं वाटतं . बरंच काही जे कधीच कुणाला कळू नये असं वाटतं . बरंच काही जे पुन्हा कधी नजरेला पडू नये असं वाटतं . असं बरंच काही आहे जे बऱ्याचदा वाटतं. पण कितीही वाटलं तरी मन कुठे ऐकतं ? ते पुन्हा शिरतं त्या भेंडोळ्यांच्या गुंतागुंतीत . मन गुंतवायचा तसा हा एक चांगला मार्ग आहे . पण गुंतण्याऐवजी कधी कधी नुसतीच गुंतागुंत वाढत राहते . त्या गुंत्याची गर्दी वाढत जाते . आजूबाजूला पसारा वाढत जातो   आणि मग तो पसारा आवरायचा जाम कंटाळा येतो . मग तो पसारा तसाच टाकून उठते मी . मन तर शांत झालेलंच नसतं . पण आता ...

  The shreds of glass were approaching her rapidly and rather dangerously. It was overwhelming. She was scared. She started stepping back as she was saving herself from the cuts. Still, a piece of glass hit her hand and cut her finger. She could feel the hot blood dripping down from her finger as the chills escalated down her spine. Yet, she was too afraid to open her eyes.   She tried opening them a little but her tears flooded the entrance and blocked her sight then and there. It shut down her guts. It was too much to comprehend. Really. She got a few more cuts here and there. And she was surrounded by more fear. She shut her eyes even more. Couldn’t open her heart’s door.   There came the moment. Very short. Very brief. It was for a moment. She wide opened her eyes and began stepping forward. The shreds cut through her soft skin. It was painful. Really very painful. Yet, she did not stop. She did not falter. She moved only forward. She kept walking, walking and walking...