खेळ शब्दांचे

  काचेअलीकडे बसलेले मी इमारतींच्या मागून डोकावणाऱ्या तुला बघत बसते आपली खूप ओळख आहे असं नाही पण तू अनोळखी तरी कुठे आहेस? वाढणाऱ्या वेगाबरोबर तुला बघण्याची वाढत जाणारी तीव्र ओढ आणि तुला जवळ घेण्याचा अनावर होत असलेला मोह इमारतींच्या खिडक्या लुकलुकत राहतात डोळ्यांसमोर नजरेतला तू मात्र हटत नाहीस धावणाऱ्या वेगाबरोबर श्वासांचा वाढता वेग आणि त्याच गतीने वाढणारी तुझ्याकडे झेपावण्याची ओढ मग खेळतोस तू खेळ लपाछपीचा मोठ्या इमारतींमागून तरळत राहते तुझी प्रतिमा डोळ्यांसमोर तुझ्यापेक्षा मग तुझ्या प्रतिमेसाठीची आसक्ती वाढत जाते आणि मग अस्वस्थ व्हायला लागतात एकेक अणुरेणू श्वासातले मंदावत जातो वेग आणि कानावर पडतात अनोळखी आवाज तितक्यात कुठूनशी चुकार रातराणी भिरकावून देते आपला गंध उघड्या काचेतून आत आणि मग अस्वस्थ श्वासांच्या लयीवर नाचत राहतो तो सुवास अंतरात दरवळत जातो, रोमारोमांत तरळत जातो मंद मंद मग डोळ्यांसमोर अवतरते तुझी प्रतिमा पण आता प्रतिमेपेक्षा तुझी ओढ अधिक आहे झाडांच्या मागे लपलेला तू अजून हवाहवासा वाटतोस श्वासांत भिनलेली मोहक रातराणी तुझ्या सहवासाची सय व

  " कुणामुळे कुणाचं काही अडत नसतं गं आयुष्यात ." " त्याचीच तर भीती वाटते ना ." " म्हणजे ?" " आपण ज्या माणसासाठी आपलं आयुष्य वेचलं , ज्या माणसासाठी जगलो , तो माणूस आपल्याशिवायसुद्धा जगू शकतो ." " हो , पण सुखात जगू शकतो असं नाहीये ना ." " पण मग तो ते जगताना आपल्याला विसरून जाईल याची बोच मनाला जास्त खात राहते ." " असं एखाद्याला विसरणं सोपं असतं का ?" " अवघड पण नसतं ना रे ." " कुणी जाणून बुजून नसतं विसरत गं आपल्या माणसाला ." " पण गेलेला माणूस हळूहळू विस्मरणात जातो हेही तितकंच खरं आहे ना ?" "..." " ऐक ना ..." " मरण नसतं आपल्या हातात . ज्या गोष्टी आपल्या हातात नसतात , ज्या कंट्रोल करता येत नाहीत त्यांची भीती वाटणं साहजिक आहे . त्यामुळेच हे सगळे विचार मनात यायला लागतात ." " भीती मरणाची नसते रे ... ती विस्मरणाची असते ." "..." " आपल्या आवडीच्या माण