खेळ शब्दांचे

I don’t know what’s in the air but life feels good. The uneasiness was following me up from almost two days and I was restless. To heat up the bad, the sun has started boiling up the blood. I felt like my blood, sweat & tears are going in vain and keeping up with the run is really hard. The worries caught me a headache and things worsened up. Today is Sunday. Technically a holiday. I woke up late and suddenly regretted it. Couldn’t find the reason though. Everything was going slow-mo. Nothing unusual but nothing interesting either. You know, it happens sometimes when you can’t find the reason behind something. Today was the day. And then it started raining. “Ah great! Rain!!” My headache screamed in agony. Don’t know why but I never liked the rain. Ever . Shut off my PC and headed towards the balcony. It was pouring outside. The wind was sprinkling the scenario on my face with those rain droplets like it was watering the dull flower. But it didn’t bother me as it always do

नशीब ... अजब गोष्ट आहे. कुठे असतं ? माहीत नाही. कसं दिसतं ? माहीत नाही. कुणाकडे मिळतं ? माहीत नाही. लक्ष्याकडे सगळे धावतात. ‘ हाजिर तो वजीर ’ च्या न्यायाने आधी पोचणार्‍याला ते लक्ष्य साध्य होतं. जे नाही पोचत त्यांचं... नशीब हुकतं. सगळं पदरात पडून टिकत मात्र नाही. दोष कुणाचा ? अर्थातच नशिबा चा. घरात अचानक लक्ष्मी पाणी भरायला लागते. कशामुळं ? नशीब फळफळतं म्हणून. अपघाताचा सुरा आयुष्य चिरत जातो आणि आपण म्हणतो नशीब फाटलं. सगळे मार्ग बंद होतात. शेवटचा प्रयत्न म्हणून दारावर थाप मारावी तर दार आधीच उघडलेलं. कसं ? नशिबा चे दरवाजे सताड उघडे पडले म्हणून. भरलं घर फुटून जातं. नात्यांचे तुकडे होतात. कारण ? नशीब फुटलेलं असतं त्यांचं. दरोडे होतात. खून पडतात. का ? कारण तो त्यांच्या नशिबा वरच पडलेला घाला असतो म्हणून. अनेकदा आयुष्याचा जुगार खेळत असतो आपण. पण हरतोच बर्‍याचदा. दोष कुणाचा ? नशिबा चे फासे उलटे पडले , अजून काय! रंगांनी भरत चाललेलं चित्र एकदम बेरंगी होऊन जातं. कसं ? नशीब फिसकटतं म्हणून. जंगलात भरकटलेला अचानकच योग्य रस्त्यावर येऊन उभा रहतो. अचानक ? नाही. त्याचं