खेळ शब्दांचे

आ पल्याच विचारात त्या उतारावरून उतरत होते. उतार संपत आला. थोडंसं वळून गेल्यावर समोर मुख्य रस्ता आला. आणि मग आली समोर प्रचंड गर्दी. कोपर्‍यावर थांबून त्या गर्दीचे कुठूनही कसेही वाहणारे प्रवाह पहात होते. काय नव्हतं त्या गर्दीत ? गर्दीत गर्दी करणारे तरूण-तरूणींचे घोळके , खरेदीसाठी बाहेर पडलेले लोक , कानात headphones घालूनसुद्धा अगदी रस्त्यापलीकडे ऐकू जाईल इतक्या मोठ्या आवाजात “ traffic में फँस गया हूँ सर... ” म्हणत mobile shop समोर नवीन model (mobile चं!) बघत घुटमळणारे , गर्दीत एकांत शोधणारे , “ कित्ती गर्दी आहे! ” ची तक्रार करत आपल्या अजस्र देह आणि लवाजम्यासहीत गर्दीत घुसणारे , गर्दीत हिरवळ शोधणारे , गर्दीत हिरवळ असणार्‍या , class ला वेळ आहे म्हणत timepass करत फिरणारे , कुणी गर्दीत असूनही एकटे , कुणी एकटे असूनही ‘ एकटे ’ नसणारे... कितीतरी जण. अशा या गर्दीत आपण नक्की कोणत्या भूमिकेनं शिरावं असा विचार पडला होता मला. डोळे बंद केले. बंद डोळ्यांनाही ठसठशीतपणे जाणवावं असं अस्तित्व होतं त्या गर्दीचं. कानांत असंख्य गलके ऐकू येत होते... डोळे उघडले. तीच गर्दी. चेहरे बदलत असले तरी...

पडली निसर्गा भूल तू सृजनाची चाहूल तू सत्य-असत्याची हूल तू रांगडे कोमल तृणफूल तू भक्तीचा या भक्त तू लज्जेसवे आरक्त तू विजनाहूनी विरक्त तू जवळी तरी विभक्त तू गुंत्यातही स्वमग्न तू मूर्तीतूनी बघ भग्न तू भास की आभास हा स्वप्नास पडले स्वप्न तू सृष्टीचे सामर्थ्य तू धर्मात लपला स्वार्थ तू अनाकलनाचा अर्थ तू तुजविण परि व्यर्थ तू जाणिवपूर्वक कृती तू जाणिवेची गती तू कुंठीत करीशी मती तू गतीस पडली भीती तू मुखवट्यामागचे सत्य तू मुखोद्गत असे असत्य तू खेळातील सातत्य तू ना येशी तरी मग नित्य तू पिल्लापरी स्वच्छंद तू थेंबांसवे मग कुंद तू गंधात या बघ धुंद तू वार्‍यासवे बेधुंद तू आभासाचा भास तू सुटला नकळत श्वास तू हवाहवासा त्रास तू श्वासाहूनी उत्कट ध्यास तू ज्योतीची या मग प्रीत तू भ्रमरास सुचले गीत तू अलौकिक दिवाभीत तू पराजिताची जीत तू मोहास होई मोह तू मोहाचा खोल डोह तू कामनेचा आरोह तू अपेक्षाभंगाचा अवरोह तू अपूर्णाचे पूर्णत्व तू काट्याचे ममत्व तू गहनाचे सत्व तू मनाचे मम स्वत्व तू शब्दांविणही व्यक्त तू शब्दांसवे अव...