खेळ शब्दांचे

  कधी कधी कंटाळा येतो . मग खूप कंटाळा येतो . मग इतका कंटाळा येतो की कंटाळा यायचासुद्धा कंटाळा येतो . अशावेळी काहीतरी लिहावंसं वाटतं . पण उठून पेन - कागद घ्यायचा कंटाळा येतो . मग विचारांची भेंडोळी सोडवत बसते मी मनातल्या मनात . त्या भेंडोळ्यांमध्ये सापडतात अनेक विचार , माणसं , प्रसंग , गोष्टी , आठवणी आणि बरंच काही . बरंच काही जे त्या भेंडोळ्यांमध्ये कायमचं हरवून जावंसं वाटतं . बरंच काही जे कधीच कुणाला कळू नये असं वाटतं . बरंच काही जे पुन्हा कधी नजरेला पडू नये असं वाटतं . असं बरंच काही आहे जे बऱ्याचदा वाटतं. पण कितीही वाटलं तरी मन कुठे ऐकतं ? ते पुन्हा शिरतं त्या भेंडोळ्यांच्या गुंतागुंतीत . मन गुंतवायचा तसा हा एक चांगला मार्ग आहे . पण गुंतण्याऐवजी कधी कधी नुसतीच गुंतागुंत वाढत राहते . त्या गुंत्याची गर्दी वाढत जाते . आजूबाजूला पसारा वाढत जातो   आणि मग तो पसारा आवरायचा जाम कंटाळा येतो . मग तो पसारा तसाच टाकून उठते मी . मन तर शांत झालेलंच नसतं . पण आता पोटही अश

  The shreds of glass were approaching her rapidly and rather dangerously. It was overwhelming. She was scared. She started stepping back as she was saving herself from the cuts. Still, a piece of glass hit her hand and cut her finger. She could feel the hot blood dripping down from her finger as the chills escalated down her spine. Yet, she was too afraid to open her eyes.   She tried opening them a little but her tears flooded the entrance and blocked her sight then and there. It shut down her guts. It was too much to comprehend. Really. She got a few more cuts here and there. And she was surrounded by more fear. She shut her eyes even more. Couldn’t open her heart’s door.   There came the moment. Very short. Very brief. It was for a moment. She wide opened her eyes and began stepping forward. The shreds cut through her soft skin. It was painful. Really very painful. Yet, she did not stop. She did not falter. She moved only forward. She kept walking, walking and walking until that sh